Rust zacht Karel

Karel,

Bijna 16 jaar en vandaag hebben we de moeilijke beslissing moeten nemen om je in te laten slapen. Je was helemaal op en behandelingen hadden geen zin meer.

Maar kereltje wat hebben we van jou genoten!

Toen je 6 weken oud was heeft Paul je gehaald uit een asiel in Nederland. In Sterksel had je een geweldig leven in het bos, de talloze muizen en vogels die je (vaak

levend) mee naar binnen nam en daar voor onze neus ging zitten opeten, of als je geen zin had mochten ze wat jou betreft ook best in ons huis wonen.

De vele spelletjes met Paul op de open trap waren je favoriet. Je was ook erg luidruchtig, we werden altijd van harte verwelkomd als we thuis kwamenn en je bleef luidruchtig

tot je etensbakje gevuld werd. Een boek of tijdschrift lezen werd moeilijk, want je moest daar altijd bovenop liggen.

De overbuurkinderen vonden je geweldig en pasten regelmatig op. Aangezien de kleinste toen de ‘R’ niet kon uitspreken werd je ‘KaBel’ en dat ben je ook altijd gebleven.

Het plan om naar Spanje te verhuizen bracht ook zorgen om jou met zich mee. Paul heeft zelfs raad gevraagd aan Artis of de hier aanwezige adelaren jou iets aan zouden

kunnen doen. De lange autoreis naar Spanje was voor jou zeker geen pretje en zeker niet alle vreemde dingen en de nieuwe omgeving. Wat moest ik lachen toen de verhuizers met onze

bank aankwamen en nog voordat hij op de grond stond lag je er al op, eindelijk weer ‘eigen’.

De Spaanse zon beviel je wel, alleen je eerste gekko-maal dat viel helemaal niet goed en zo maakte je voor het eerst kennis met een Spaanse dierenarts, dat liep gelukkig

allemaal goed af. Toen kwam er een hond – gruwel zo’n pup die je achternazit en wil spelen – en na ruim een jaar nog een hond. Hmmm, altijd alleen geweest en dan van die drammers in huis,

je moest het wel tolereren en uiteindelijk bleef jij DE baas over die twee. Met Dorus sloot je vrede en jullie konden soms wel gezellig samen slapen op de bank.

Uiteraard werd je de laatste jaren al wat minder speels en bestond het laatste jaar uit veel slapen, eten en buiten in het zonnetje genieten. Overdag lekker rustig in jouw stoel

op de slaapkamer of in de badkamer met vloerverwarming.

Je gebit leverde al een aantal jaren zorgen op, maar met af en toe een antibioticakuur knapte je toch steeds op.

Tot de laatste weken, we zagen je achteruitgaan, eten werd moeilijker maar je vond het nog steeds heerlijk om samen op een dekentje op de bank te liggen.

We hebben vanalles voor je geprobeerd en gemaakt qua eten maar een aantal dagen geleden schrokken we ’s avonds van je ademhaling.

Tot we vandaag ook nog zagen dat je vocht begon vast te houden en we met pijn in ons hart naar de dierenarts reden omdat we eigenlijk wel wisten wat het oordeel zou zijn...

Onze dierenarts was heel lief maar zag gelijk dat er eigenlijk geen keuze meer was en aangezien we je niet onnodig wilden laten lijden heb je straks je laatste adem uitgeblazen.

We hebben een mooi plekje voor je uitgezocht in onze tuin, je bent en blijft een deel van ons en we zullen je vreselijk missen.

Dag Kareltje, dag Kabeltje, dag Kereltje, bedankt voor alles...