Maar tijdens de onderhandelingen met Antonio over het zwembad had ik mijn zorgen uitgesproken over het feit dat de hypotheek bij Hypotienda nog steeds niet rond was. Dus had Antonio besloten om samen met ons naar de bank in Canillas te gaan en te kijken wat de mogelijkheden bij Unicaja zijn. Zo gezegd, zo gedaan en Caroline op het laatste moment ook nog even meegesleurd. De bankdirecteur was vreselijk onsympathiek, en heeft ons gedurende het half uur durende gesprek ongeveer 3 seconden aangekeken. Nou ja, iemand die je geld geeft hoeft niet verplicht sympathiek te zijn, maar ik vond het geen prettig gesprek. Natuurlijk moest er eerst een schatting worden gemaakt, en dan konden we wellicht 60% van de geschatte waarde krijgen, mits we aan konden tonen dat we ook in staat waren het terug te betalen. Allemaal niet echt onredelijk, maar ik vond het maar niks.
Het enige wat me onrust baarde, was dat ik – ja soms is het toch handig als je iets van het rappe Spaans verstaat – dacht te begrijpen dat het schilderen van het huis een voorwaarde was om hypotheek te krijgen.
Dus toen we na stonden te praten op straat, vroeg ik dit aan Caroline, maar ik bleek het enigzins verkeerd begrepen te hebben maar de andere aap kwam wel snel uit de mouw.
Het huis moest dus wel buiten geschilderd te zijn voor de final de Obra. Deze heb je nodig zodat de gemeente je aansluit op water en electriciteit (er zijn nog meer dingen voor nodig maar daar gaan we wel aan voldoen). We waren weer eens stomverbaasd, want hadden ze ons dat niet kunnen zeggen toen we het contract afsloten waarin duidelijk staat dat wij het binnen- en buitenschilderwerk zouden doen???
Blijkbaar niet dus.
Konden we dan stroom krijgen via Antonio zodat we dan na aankomst in februari konden schilderen en dan de final de Obra te krijgen en vervolgens electriciteit? Moeilijk, moeilijk.
We gingen ff een kop koffie drinken om weer eens bij te komen van de zoveelste verrassing, en na het eerste slokje bedachten we dat we dan maar meteen moesten gaan schilderen! Weer naar Caroline gelopen, gevraagd of Antonio het goed vond dat we al gingen beginnen met schilderen en dat was oke.
Dus in vliegende vaart naar de plaatselijke ‘hubo/mini-gamma/decorette/blokker’ en daar 12 emmers verf gehaald.
Die moesten uit een soort garage gehaald worden, maar gelukkig waren er ineens 4 mensen in die garage die bereidwillig de emmers verf voor ons op straat aan het zetten waren. Het halve dorp liep uit, want we stonden wel met 10 mensen op de stoep die allemaal vroegen wat we gingen schilderen, ze leken het nog leuk te vinden ook.
Die 12 emmers pasten niet echt in de auto, dus de eigenaresse bood aan om ze ’s avonds om 6 uur even langs te brengen. Ik probeerde uit te leggen waar het was, maar niemand scheen het te begrijpen. Totdat ik vertelde dat het 1 van de huizen van Antonio was, het nueva casa, en toen wist iedereen waar ik het over had. De man van de eigenaresse had blijkbaar het gat van het zwembad van Helmut en Renate gegraven.
Dus hup met 6 emmers verf, kwasten, emmertjes etc naar boven gereden, en onderweg kregen we een telefoontje van Hypotienda dat het vrijwel zeker is dat de hypotheek geregeld is, joepie! Nog ff wat papierwerk opsturen, en dan kunnen ze een taxateur sturen.
Boven aangekomen het blijde nieuws aan Janko en Herman verteld, die net lekker aan het zonnebaden waren. Nadat zij van de verbazing bekomen waren, zijn we met zijn allen snel aan de slag gegaan.
Om een uur of 6 hadden we 80% geschilderd, dus het schiet enorm op. Helaas moeten we het wel 2x doen dus ook zometeen weer aan de slag.
Sevilla moet dus wachten tot een andere keer, sorry Herman en Janko :-) maar super bedankt voor jullie hulp!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten