De reis naar Spanje

21 februari
Na al vroeg te zijn opgestaan, bed gedemonteerd en de laatste spullen inpakkend, melden de verhuizers zich rond half 9. Het toeval wil dat uitgerekend vandaag Ons Net (een lokale dienst die glasvezel installeert voor razendsnel internet) besloten heeft vandaag de stoep op te breken. Paul was er vorige week nog geweest toen bekend werd dat ze bij ons zouden beginnen, en ze zouden het schema aanpassen, dat was geen probleem. Onbetrouwbare lui...
Nouja, even geregeld dat ze bij ons zouden beginnen, er werd een plankie over het gat gelegd en we konden beginnen.

Met drie man sterk begonn het leeg halen van het huis en werd de vrachtauto gestaag volgeladen. Om 12 uur nog even naar de friettent voor wat frikandelletjes en kroketten, want die lusten ze wel.
Om 1 uur hadden wijzelf de allerlaatste spullen ingepakt en overeengekomen met de verhuizer dat zij de sleutels in de brievenbus zouden gooien.
Inmiddels was het stevig aan het regenen, en zag de vloer eruit als een modderbad. Ik voelde me schuldig om het huis zo vuil achter te laten, maar toen wij in het huis trokken was het ook niet bepaald schoon dus heb ik mijn schoonmaakdrang maar onderdrukt J
Toen we de auto ingeladen hadden besloot Karel te ontsnappen uit zijn tuigje en dook weg achter de schutting. Na een kwartier in de stromende regen hem overhalend terug over de schutting te klimmen en hem met een klein beetje geweld in zijn reiskrat te hebben geduwd konden we rond 2 uur weg. Ik had zelf gedacht dat ik wel emotioneel zou worden als het moment daar was, maar dat viel reuze mee, geen traantje gevallen.

In de buurt van Antwerpen begon het stevig te regenen, maar in Brussel was het weer droog en begon het zonnetje stralend te schijnen. Karel zat acherin hevig mauwend in zijn reiskrat. Na een tijdje hebben we hem eruit gehaald, het tuigje vastgebonden zodat hij niet voorin de auto kon komen, en hem genesteld op zijn favoriete fleece deken. Gelukkig hield hij toen op met mauwen, maar hij was erg anstig.

Om 6 uur kwamen we aan in Parijs, dat is natuurlijk niet de meest gunstige tijd om daar te vertoeven! Dus hebben we een uurtje gedaan over de Boulevard Preferique maar na Parijs schoot het lekker op. Zo lekker zelfs dat we overwogen om maar gewoon door te rijden ’s nachts. Wel is er 2x een foto van ons genomen J, ik ben benieuwd of de Fransen ons gaan opsporen...
Na Bordeaux – toen was het ongeveer 12 uur – waren we erg moe en hebben we in Bayonne – dus bijna 1200 kilometer gereden! - een Formule 1 hotel genomen. Je kunt daar electronisch inchecken, dat is wel erg handig, dus geen vragen over Karel! De auto bijna helemaal ontruimd en alles naar binnen. Tjonge jonge, wat een schok J Een heel klein kamertje met een (bijna) 2-persoonsbed, daarboven een stapelbed, en in de hoek een wastafel. 1 TL-lamp verlichte de hele kamer, die overigens zeer smaakvol knaloranje was afwerkt, dus reuze gezellig allemaal. Karel verlost uit zijn tuigje maar die dook angstig onder het bed en is daar de hele nacht gebleven. Inmiddels was het na tweeen en we waren doodop.

22 februari
Toch nog even een paar uurtjes geslapen en om 8 uur waren we weer onderweg. Na 25 kilometer reden we Spanje binnen. Je komt dan in Baskenland, wat verrassend veel op Oostenrijk lijkt! De zon scheen heerlijk, 12 graden was het ongeveer en aangezien er bijna geen verkeer op de snelweg rijdt, konden we wederom lekker opschieten.

We hadden de auto iets anders ingericht, waardoor Karel iets lager lag en dus het verkeer niet kon zien, en dat scheelt enorm. Hij heeft besloten er zich maar bij neer te leggen en zoveel mogelijk te slapen. Rond de middag kregen we hem zover dat hij eindelijk iets wilde eten en drinken, dat had hij steeds geweigerd.
De route was Bilbao – Burgos – Madrid- Cordoba – Granada.
Rond Madrid werden we op de snelweg staande gehouden door een zwarte Audi. We stopten op de vluchtstrook maar ik vertrouwde het meteen niet. Er zaten 3 arabische mannen in de auto. Eentje stapte uit, en in een reflex sloot ik alle portieren van binnenuit. Ik deed het raampje aan mijn kant een centimer omlaag en de man vroeg op dreigende toon om onze paspoorten en liet een politie badge zien. Toen we vroegen waarom hij de paspoorten wilde zien liet hij de badge nog een keer zien en zei op dreigende toon dat hij van de politie was. Dit klopte dus echt niet, er zat geen foto in en er zat zo’n echte sheriff ster in, lijkt me stug dat ze die in Spanje hebben! Dus we zeiden dat hij de paspoorten niet kreeg, auto snel in de achteruit en weggereden. De man sprong in de auto en zij schoten snel naar een andere rijbaan.
Doodgewone criminelen dus, die proberen buitenlanders te intimideren en zo lekker snel aan paspoorten te komen!!!! We waren wel even geschrokken, maarja het liep gelukkig goed af.

Onze TomTom gaf inmiddels aan dat we rond 7 uur aan zouden komen, dus weer plankgas.
Na Cordoba begon het stevig te regenen. In de buurt van Granada moet je dan ook nog een slingerweg in de bergen volgen, en na Granada – de laatste 50 kilometer ongeveer – via een zeer slechte weg richting Alcaucin. We waren echt doodmoe en blij toen we rond half 7 bij Casa Tejeda aankwamen.
Het viel erg tegen, eerst alle spullen uit de auto om vervolgens in een door en door koud huis binnen te komen. Snel de verwarming aangezet en vervolgens naar ons huis gaan kijken.

Het zag er een stuk mooier uit nu alle deuren en ramen erin zitten. De grond om het huis is opgehoogd en aan de noordkant : ons eigenste zwembad, wauw!
Het is hartstikke mooi, met romeinse treden, mozaiek tegels en een mooie witte randafwerking. Het keldertje waar de pomp staat ligt wel op een zeer ongunstige locatie, we wilden daar net een terras aanleggen...
We vonden de sleutel dus snel even binnen gekeken maar het was al bijna donker dus we konden niet zoveel zien. Wat we wel zagen is dat de vloer niet afgelakt is, aiai.... Bovendien ook geen boilers te bekennen. Soit, morgenochtend hebben we rond half 11 een afspraak met Antonio en dan zien we wel weer verder.
Moe, misselijk, koud en hongerig snel een stokbroodje naar binnen gewerkt en een koppie thee en om half 10 naar het koude bed.
Als welkom begon het ’s nachts enorm te stormen en regenen, en viel de stroom een aantal keren uit. Behalve dat hebben we ook nog geen warm water, want dat moet ergens in een schuurtje geregeld worden en daar hadden we gisteren geen zin meer in.
Dus al met al niet echt een lekker begin, maar alles komt goed, dat weet ik zeker!

Nu nog heel hard duimen – zeker gezien de regen nu – dat de verhuizer inderdaad maandag kan komen. Maandagochtend centjes ophalen bij de bank, de formele oplevering doen op het kantoor van Antonio, en ook worden de units van de airco door Maverick opgehangen. Dus we gaan snel beginnen met schilderen, en hopen zoveel mogelijk te kunnen doen voor maandag. Werk aan de winkel!