Spanje

Ik woon in Spanje. Al 6 maanden. De combinatie van voorgaande zinnetjes is voor een aantal mensen aanleiding om te vragen hoe het nou is om in Spanje te wonen. En hopen dan op een leuk antwoord, omdat ik zo aardig kan schrijven. Dus waarom vragen ze dat nou eigenlijk? Zou dat mij ook gevraagd zijn als ik in Delfzijl zou wonen? Niemand overweegt zelf ook naar Spanje te emigreren. Het is mij dan ook volstrekt onduidelijk waarom die vraag gesteld wordt. Dus laten we het maar op positieve nieuwsgierigheid houden. Nieuwsgierigheid die mij overigens wel dwingt om met mijn door cementklompen vervangen vingertoppen het toetsenbord te molesteren in een poging althans een paar letters in een redelijke volgorde te krijgen.
Maar niet langer geleuterd, hier is het antwoord:

Ik heb werkelijk geen idee.
Nee, echt niet.

Ik zal dat es effe uitleggen. Laten we om het extra moeilijk te maken de betekenis van het woord wonen gelijkstellen aan die van het woord leven.
Nou dan weet ik het helemáál niet meer.

Als je leven beschouwt als ergens als onderdeel van een groter geheel je tijd doorbrengen, dan zal dat best wel kloppen, alleen heb ik nog nauwelijks een idee hoe dat grote geheel eruit ziet. Nu zou dat de indruk kunnen wekken dat ik graag als ene grijze muis deel uitmaak van ‘de maatschappij’, maar ik spring nog liever van de heuvel af dan dat dat me zou overkomen. Non-conformisme heb ik altijd wel leuk gevonden, maar dan moet je wel weten waaraan je je niet conformeert. Da’s, zoals gezegd, nog volstrekt onduidelijk. Soms heb ik de indruk dat hier iedereen het non-conformisme nastreeft, want er is werkelijk geen peil op te trekken hoe mensen hier denken en doen.
Maar nu komt het gevaar: voordat je het weet laat je je west-europeese normen los op alles wat je tegenkomt en elke situatie waarin je verzeild bent geraakt. Maar het is hier geen west-europa. Zekers niet. En das effe wennen. De oplettende lezertjes met een beetje analytisch vermogen hebben natuurlijk al lang in de gaten dat er nog steeds geen verschil is met Delfzijl.

Maar goed, verder...
Effe wennen, beter is eigenlijk: effe weten. En dat kost tijd. En als je net ergens bent komen wonen om te leven, waar dan ook, dan heb je die tijd niet. Want er is altijd veel te doen in een nieuw huis, dat ook nog niet eens helemaal af was. (volgens anderen: is)
Zoals uitgebreid op de door Patries bijgehouden blog te lezen valt hebben we ons de eerste 4-5 maanden vrijwel uitsluitend bezig gehouden met beton en bezoek. Aan het bezoek hebben we te danken dat we zelf af en toe ook nog iets gezien hebben van de streek waar we nu wonen, anders zouden we niet veel verder dan wat surrogaat Gamma’s en functionele restaurants zijn gekomen. Dat waren prettige afleidingen, want hoewel door onze mengtechniek elke partij beton weer anders is, het blijft toch maar beton.
Nog steeds geen verschil met Delfzijl. Ook daar kennen we de streek niet en is door de afstand het bezoek genoodzaakt te blijven slapen.

Maar we hadden het over weten. In feite weet niemand hier iets. Ambtenaren weten niks, krijgen meestal hun informatie over gewijzigde regeltjes van de immigranten, aannemers weten sowieso van niks, medici spreken opeens alleen maar spaans en lopen met een gebaar van kweetutooknie gewoon weg. Hoera voor de wetenschap. Volgens mij kunnen ze universiteit van Malaga beter gaan inrichten als bioscoop, dan hebben we nog wat aan die ruimte.

En verder is het een kwestie van tijd. Bijna elke dag weten we weer wat meer. Vandaar dat experts hebben geroepen dat je ca. 2 jaar nodig hebt om in een nieuwe woon/leef-omgeving je enigszins vertrouwd te voelen. Voor mij komt er dan nog eens 2 jaar bij, want ik moet daarna weer overschakelen naar dat non-conforme gedrag. Ingewikkeld allemaal.

Wat ik wel weet is dat niemand zich hier drukt maakt, althans ik heb het nog niet meegemaakt. Maakt niet uit wie en waarover. Alles uiterlijk relaxed. De autos kunnen ze hier zo zonder claxon afleveren, worden niet gebruikt. Hard werken doet geen enkele spanjaard, wel druk praten over werken. In een winkel is een gesprek met een collega veel belangrijker dan de entree van alweer een klant. Het lijkt er soms ook op dat iedereen iedereen controleert. Hele organisaties zijn erop afgestemd om de medewerkers zo min mogelijk verantwoordelijkheid te geven, zodat klanten vaak moeten wachten op dingen die we in Nederland van ze lang zal ze leven niet zouden accepteren. Maar, de dingen gaan hier zo en zijn misschien wel de schuld van Ome Franco. Soit. Ook dan niemand die zich echt druk maakt, hooguit druk doet.
Je kunt dat heel positief zien of heel negatief. En alles daartussen in. Positief is het als de dingen gaan zoals je wilt, negatief is het als de dingen niet gaan zoals je wilt. Maar nog steeds met dezelfde denkfout: die west-europeese gewoontes. Da’s echt helemaal fout. Waarom hebben de mensen in Nederland zo’n moeite met de mentaliteit van een hoop noord-afrikanen die daar zijn neergestreken? Omdat..., vul zelf maar in. Nou, we zitten hier 150 kilometer zwemmen van noord-afrika af, dus wat wil je nou.

Het eerste verschil met Delfzijl is er dus, want da’s veul verder zwemmen.

Als je met andere immigranten zit te kletsen, dan gaat het er vaak over hoe slecht de boel hier geregeld is. Hou toch op. Stel je voor dat we hier de boel gaan regelen zoals in Nederland. Ja, das lekker. Geef die mensen hier maar allemaal een rijtjeshuis, gooi het land vol met file-asfalt, zorg dat ze prestatiegericht zijn, laat ze nadenken en zorg voor een bevolkingsdichtheid die zijn weerga niet kent. Niet doen. In Nederland en zo werkt dat en zijn de meeste mensen er wel aan gewend, maar hier moet je dat niet doen, waarom zou je. Zonde. Dus intomen die drang om het hier wel effe te regelen of anders terug naar je eigen land.

Wat ook zo hinderlijk is van al die immigranten is het overdreven gedoe over het integreren. Leven met en tussen de spanjolen. Dat moet opeens. Wat een waanzin allemaal. Alleen maar omdat je naar het buitenland gaat? Onzin dus. Toen ik in 1995 in de metropool Sterksel ging wonen ben ik daar ook es mee begonnen. Nou, nadat ik in 6 maanden alle ins en outs van de varkenshouderij gehoord had, had ik het wel gezien. Het verschil met Delfzijl is alleen dat er daar koeien rondbanjeren in plaats van varkens.
Integratie houdt bij mij snel op. Je kiest wat mensen die je wel aardig vind en benoemt die tot kennissen. Tja, en als ik later een beetje beter spaans spreek, dan zouden dat ook spanjolen kunnen zijn. Hoezo leven tussen en met de spanjolen? Dat doe je in Delfzijl met die greuningers toch ook nie?
Wat dat betreft maakt het leger engelsen er hier wel een potje van: die integreren alleen met zichzelf, zodanig dat je associaties krijgt met het woord incest. Wat wil je nou, welke engelsman is er nu in staat een taal te leren? En voor die spanjolen ben je gewoon immigrant nummer 3.600.001, dus het nieuwe is er wel vanaf.

Ik heb me de afgelopen 3 jaar best wel eens verbaasd over de reactie van mensen in NL. Die vonden/vinden dat een enorme stap om helemaal in Spanje te gaan wonen. Valt allemaal best mee. Tis wat verder weg dan Delfzijl, maar ook dat is ver genoeg om te kunnen zeggen dat je alles achter laat. We zouden alleen zeer terecht voor gek versleten worden als we in Delfzijl zouden gaan wonen, dus vandaar Spanje. Nog beter weer ook. En die greuningers versta je ook niet hoor.

Dus het kost allemaal wat tijd en soms wat meer moeite dan je gewend bent. En als je zo afgelegen woont als wij dan duurt het nog iets langer. Da’s alles.
En uiteindelijk woon/leef je hier gewoon zoals je zelf wilt op een fraaie plek in een aardig casaatje.

Geen verschil met Delfzijl dus, behalve het weer en de Gamma.